Ritgerð (SG05-9) Brot úr Íslandssögu

Úr Sigurdurmalari
Jump to navigationJump to search

  • Lykilorð:
  • Efni: Í Aðfangabók Þjóðminjasafns Íslands, bls. 104 stendur: „1 blað. Upphaf að ritgerð um glötun sjálfstæðis Íslands 1262.” Sarpur, 2015
  • Nöfn tilgreind: Ólafur Tryggvason, Ólafur helgi, Snorri goði, Skapti lögsögumaður, Síðu Hallur, Haraldur Sigurðarson

Texti:

bls. 1

brot úr Íslandssögu [miðjusett]
gott er að hafa strákin og géta kent honum um
gamalt máltæki

Þettað sannast optá Íslendingum

þegar þeir géra eitthvað heimsku strikið þá

þá hefur þeim optast orðið að kenna öðrum um

það einkum lega dönum eru Danir þá kolbítar

sem ligga í ösku stó eða fífl sem standa

rett lausir firir hvers mans (hvata!) [?]<ref>[ath! skrift]</ref> eins og hjalti

forðum, með ann hann var fíbl, eða erum ver

orðnir að smá krökkum sem búið er að bera rassin á

og sem verðum að segja til að fækka rassskell

onum: ekki gerði jeg það strákurin han

sören gérði það.

hverjum eigum vér að þakka það happa strikið

að landið komst undir konúng ekki Dönum

ekki Norðmönnum heldur sjálfum oss og

okkur einstöku verk higni og hagannlegu

fram síni að sönnu lagði Olafur Triggvas.

grund völlin á aronum 99 er hann tók helztu

manna syni í gíslíng hér af landi, er hann

vildi koma hér á kristni. en þettað átti ekki

að géra neinn skaða því það átti einmiðt að

verða landsmönnum til við vörunar, enn

oss varð ekki kápan ur því klæðinu því árið

1027 til1029. þegar Olafur helgi fór að halda því

sama á fram og fala landið þá képtust menn hver í kappi

við annann að senda sónû sína til Noregs

i greipar Olafa 1) og attu þeir þá vísa afar

kosti eins og raun varðá <image>∫</image><ref>[sjá frumritið]</ref> og sem þeir þá

firir skömmu máttu<red>[ath! óskýrt orðalag] vera búnir að reka sig

á

______________________________________________________

1) Fornm IV. kap 126 kap 132


[*Ath! eftirfarandi texti er á hægri spássíu. Númera merkt hér.]

[1]<image>∫</image>því sinir þeirra voru haldnir

sem ó frjálsir men og sendir

forsendingum sem þórddur snorrason svo þeir komust

nauðuglega hingað með lifi

kap 134. kap 137

bls. 2

[vinstri opna]


eg hefði ekki undrast yfir þessari fá visku

af sum um, enn eg undrast yfir að að Snorri

goði og Skapti lög sögu maður og Síðu hallur

skildu þanníg láta skjóta sér ref firir rass

og floka <ref>[ath! óskýr skrift]</ref> að að bjoða strax Norðmönnum

magan og það að orsaka lausu því þá

þurtu þeir ekki að láta kúasig en karla grein<ref>[greyin]</ref>

hafa haldið að konungur gæfi strákonum

ein hverjar flíkur sem þeir gætu sint sig í

á alþíngi ætli men kannist við skeitið?

alt er sama tóbakið og nú

enn í það sinni þurfti ekki á fram kvæmdum

og skarp skigni íslendínga að halda, því Olafr

konúngr fékk annað að starfa sem var að

skiljast við þennan heim

Haraldr sigurðarson hélt og því sama

á fram enn hann fékk sama starfa



  • Athugasemdir: það er heilmikið eftir af þessari örk. Einungis búið að skrifa á eina og hálfa síðu af fjórum.

  • Skráð af: Edda Björnsdóttir
  • Dagsetning: 06.2012

Sjá einnig

Skýringar

<references group="sk" />

Tilvísanir

<references />

Tenglar